全一卷。又稱高僧法顯傳、佛國記、歷游天竺記傳、高僧傳。收于大正藏第五十一冊。乃東晉高僧法顯經西域至印度諸國求法過程之記錄,為我國僧侶旅行印度記傳中現存最古之典籍。本傳與唐玄奘之大唐西域記、義凈之南海寄歸內法傳,為中古歷史、地理之重要史料。本書于十九世紀即受到西歐學者之重視,而有下列之譯本:A. Re/musat“FoeKoue Ki ou Relation des royaumes bouddhiques”Paris,1836(英譯:J.W. Laidlay, Calcutta, 1848); S. Beal“Travels of Fa-hian andSung-yun, Buddhist Pilgrims from China to India” London, 1869(Buddhist Records of the Western World, London, 1884);H.A. Giles“Record of the Buddhistic Kingdoms” London, 1877]改譯:The Travels of Fa-hsien,or Record of the Buddhistic Kingdoms, Cambridge, 1923);J.Legge“A Record of Buddhistic Kingdoms, being an Account by the Chinese Monk Fa-hsien ”Oxford, 1886。繼英法之后,另有日人足立喜六著考證法顯傳(東京,1936),該書對原典有最詳盡之校訂,然解說部分頗多錯誤。[出三藏記集卷十五、高僧傳卷三、大唐內典錄卷三、貞元新定釋教目錄卷三十]
全一卷。唐代道宣撰。收于大正藏第四十五冊。內容記述法服之材質、裁縫及補浣等法。分為制意釋名、立體拔俗、勝德經遠、法色光俗、裁制應法、方量幢相、單復有據、縫制裁成、補浣誠教、加法行護等十篇。 本書論法服之材質,于絹、布二種中,以布為如法者,此乃南山律宗之規矩。蓋因佛教尚慈悲而戒殺生,若以蠶絲作法服,則有違拔濟之心,故屬不如法。注疏有元照之應法記一卷。[道宣律師感通錄]